Ik merkte dat ik schrok van zijn reactie, maar ik was niet van plan dat te laten zien. Dus ik deed net alsof het me niet raakte, maar diep van binnen was ik boos. ‘Wacht maar’, dacht ik nog, ‘ik ga jou heel erg stom vinden en nooit meer om iets vragen.’ En zo geschiedde. En hoewel ik me het hele incident vagelijk nog herinner, was ik vergeten welke innerlijke beslissing ik op dat moment genomen had. Mijn onbewuste daarentegen niet. Het gevoel van wraak willen nemen op de ander door mijn ware behoeften niet te laten zien, laat staan om iets vragen, heeft lange tijd mijn gedrag bepaald. Iedereen die ook maar enige gelijkenis vertoonde met mijn oom qua uiterlijk, qua stem en qua strengheid kreeg dezelfde behandeling. Dat ene besluit toen heb ik niet gelaten bij mijn oom, maar ben ik breder gaan trekken. Zonder dat ik het zelf in de gaten heb gehad.
Het onbewuste
Het onbewuste stuurt mij veel meer dan ik ooit had gedacht. Mijn onbewuste heeft zoveel meer kracht dan het bewuste. Dat komt omdat alles wat voor mijn bewuste verborgen blijft, me blijft beheersen. Simpelweg omdat ik de mispercepties en ongewenste overtuigingen niet via mijn hoofd kan traceren en recht kan zetten zoals ik dat wel kan doen in mijn bewuste. Sterker nog, ik heb er niet eens weet van. Ik vind het fascinerend en irritant tegelijk en ik vraag me af hoe ik meer in contact kan komen met mijn verborgen bestuurders. In ieder geval niet alleen via mijn hoofd, dat is mij helder. Blijft over mijn lichaam. Naar wat ik begrijp zijn mijn lijf en energiestroom een landkaart waarop mijn pijn, verdriet, vreugde, boosheid en angst zichtbaar is. Zo nestelde mijn verborgen boosheid richting mijn oom zich in mijn schouder- en nekpartij, waardoor ik nogal eens last heb van hoofdpijn. En mijn onuitgesproken verlangen naar oprechte hulp vind ik terug in mijn kouwelijke handen. Onder mijn lichamelijk en energetische kenmerken gaan vergeten overtuigingen schuil, die mijn koers in het leven bepalen. In mijn geval gaat de overtuiging erover dat er uiteindelijk niemand is die me echt wil helpen en ik er alleen voor sta.
De ontdekkingsreis
Het onbewuste. Ik merk dat ik geïntrigeerd raak door dit fenomeen. Welke dingen draag ik nog meer in me waar ik geen weet van heb? En hoe kom ik daar achter? Samen met een professional ga ik op ontdekkingsreis. Ik heb een opleiding nodig om mijn eigen blinde vlekken te duiden. In de jaren die volgen doorloop ik elke keer weer drie fasen.
De eerste fase gaat over het leren luisteren naar mijn lichaam. Het gaat om het volgen van de eigen levensenergie in mijn lijf: waar stroomt het? waar stokt het? waar is de energie bevroren? Blokkades in mijn energiestroom duiden op het minimaliseren van angst, pijn en verdriet. Dingen die me gekwetst hebben in het verleden en niet voldoende doorvoeld zijn, zetten zich vast in mijn lijf. Zo controleer ik mijn emoties. Blokkades bieden bescherming, echter tegen een prijs. Met het uitbannen van pijn en verdriet, verminder ik ook mijn sensitiviteit voor het voelen van ware liefde en plezier in het leven.
Door met mijn aandacht in mijn lichaam te zijn en mijn hersenpraat te minimaliseren, kan ik het onbewuste ‘horen’ (ik denk overigens dat het woord ‘voelen’ hier beter op zijn plek is). Door te werken met mijn lichaam, zet ik de energie in gang. De energie stroomt door mijn hele lichaam, dus ook naar die plekken waar blokkades zitten. De energie weekt de blokkade los en bevroren energie wordt wakker gemaakt. Met het in beweging zetten van de blokkades komen emoties en ‘vergeten’ beelden, besluiten en overtuigingen in me naar boven. Ze stromen als het ware naar mijn bewuste toe. Op deze manier herinner ik me niet alleen de pijn of verdriet weer, maar ook de besluiten die ik genomen had. Besluiten die toen wellicht noodzakelijk waren, maar mij nu in de weg staan.
Nu leer ik om te gaan met deze ontdekkingen. Want geloof me, het zijn niet altijd even prettige delen die ik terugvind. Ik word flink uit mijn comfortzone gehaald. Ik leer dat mijn lichaam nooit liegt en één op één weergeeft wat er zich in mijn onbewuste afspeelt. Het zijn impulsen en reacties die razendsnel door mijn lijf heen schieten. ‘Zilvervisjes’, noemde de docent het, ‘Ze komen vanuit de diepte, raken bijna achteloos je bewustzijn aan om vervolgens weer te verdwijnen. Door ons drukke bestaan, onze constant aanwezige hersenpraat en onze neiging om het hoofd te prevaleren boven ons lichaam, merken we de zilvervisje nauwelijks tot niet op. De zilvervisjes zijn tekens die het onbewuste naar boven stuurt naar het bewuste’, vertelt ze. Ik kunnen ze voelen, soms zelfs horen. Dat stemmetje ergens in de verte, die flits door mijn buik, dat korte slikken in mijn keel. De kunst is om ernaar te luisteren en ze niet in twijfel te trekken of er een oordeel over te hebben. Dat vraagt aandacht (liefde), tijd (geduld) en discipline (moed). Hoe eerlijker ik naar mezelf durft te kijken, hoe meer ik over mezelf ontdekt. Het heeft me veel gebracht, veel vrijheid en ruimte in mezelf. Meer compassie voor mezelf en de ander. En ik vertraag in het leven, dat geeft een goed gevoel.
Core Essence daagt me uit
De jaartrainingen Core Essence hebben me uitgedaagd. En vanuit het diepste van mijn hart zeg ik je: als jij altijd weer tegen datzelfde probleem aanloopt of als je altijd weer in diezelfde soort relatie terechtkomt of wanneer je somber, moe en radeloos bent. Onderzoek dan eens welke overtuigingen er diep in jouw onbewuste verborgen liggen. Dan pas kun je in de kern andere beslissingen nemen en kom je bij je ware ik uit. De jaartrainingen Core Essence hebben mijn leven voorgoed ten positieve veranderd. Ik wens jou hetzelfde toe.
