De ziel spreekt

We leven in een cultuur die verslaafd is aan stijgen.

Hoger. Beter. Sneller. Sterker.

We willen groeien, optimaliseren, bewijzen dat we ertoe doen.

Dat we hard werken. Succesvol zijn.

Sterk genoeg. Goed genoeg. Meer dan genoeg.

Maar de ziel leeft niet in dat tempo.

De ziel stijgt niet.

Zij vertraagt en daalt af.

In een wereld die ons voortdurend uitnodigt om te stijgen, vraagt de ziel juist om stil te vallen —

om te luisteren naar wat zich aandient in de diepte.

In obstakels. In dromen. In verlies.

“No matter how deeply I go into myself my God is dark, and like a webbing made of a hundred roots that drink in silence.”

— Rainer Maria Rilke

⸻

De beweging van de ziel

Francis Weller schrijft dat onze cultuur ongeschikt is geworden voor het dragen van verlies, verwarring, pijn, somberte of rouw.

We labelen het als disfunctie.

We willen het fixen.

Maar het is juist de duisternis die vruchtbaar is.

We zijn vergeten dat het donker voedt.

Dat wortels in stilte voeden.

Dat jouw hart klopt in de duisternis van je borstkas.

Dat je bent verwekt in het donker van de baarmoeder.

Dat wat boven de grond groeit, afhankelijk is van wat daaronder leeft.

“Everything that is happening aboveground is because of what’s happening below, in the shadows.”

— Francis Weller

⸻

Naar beneden in plaats van omhoog

Michael Meade zegt het eenvoudig:

“The soul doesn’t ascend, it descends.”

Niet naar de hemel, maar naar de onderwereld.

Niet naar het licht, maar naar de aarde.

Niet naar succes, maar naar betekenis.

We zoeken zo vaak onze bestemming in zichtbaarheid, in erkenning, in wat de buitenwereld ons spiegelt.

Maar het pad dat ons werkelijk roept, begint niet boven ons.

Het wacht onder ons.

In de diepte van je droom.

In de stilte van het bos.

In de ervaring die je niet kon plaatsen, maar die je niet loslaat.

Er onthult zich altijd een rode draad in ons leven, onder onze ervaringen,

die alleen zichtbaar wordt zodra we vertragen.

⸻

Zielsvermoeidheid

Clarissa Pinkola Estés noemt het zielsvermoeidheid.

De uitputting die ontstaat als we te lang proberen te voldoen aan de eisen van een wereld die onze essentie niet eert.

Wanneer we ons blijven ontwikkelen zonder te wortelen.

Functioneren zonder te voelen.

“To be ourselves causes us to be exiled by many others,

and yet to comply with what others want causes us to be exiled from ourselves.”

— Clarissa Pinkola Estés

⸻

Energie uit de diepte

In The Marriage of Heaven and Hell schrijft William Blake:

“We must go to heaven for form, and to hell for energy, and marry the two.”

Wat een bevrijdende gedachte: dat het niet de bedoeling is om te kiezen tussen licht en donker —

maar dat we beide moeten leren dragen.

Niet alleen de vorm, maar ook de kracht.

Niet alleen de visie, maar ook de wortels.

Onze energie komt niet uit perfectie.

Ze komt uit datgene wat we hebben moeten overleven.

Wat we hebben doorvoeld.

Wat we nog steeds proberen te begrijpen.

⸻

Misschien ben je niet verdwaald, maar geroepen

Als je nu midden in zo’n periode zit waarin niets meer lijkt te kloppen —

misschien is dat geen fout. Niet iets wat opgelost hoeft te worden.

Misschien is dat je ziel die roept:

“Stop met stijgen. Stop met doen. Vertraag. Luister. Zink in je gevoel, en ik wacht hier beneden op je.”

Misschien is het tijd om niet nóg een trap omhoog te beklimmen.

Maar om af te dalen in jezelf.

Niet om jezelf te verbeteren.

Maar om jezelf te herinneren.

⸻

Ben jij benieuwd naar wat jouw ziel je vertelt?
Ben je benieuwd naar waar jouw roeping je naartoe kan leiden?

Deze vragen beginnen altijd bij de weg naar binnen.

Bellein biedt je de bedding, de ruimte en de tools om jouw eigen pad naar binnen te vinden
én erop te durven blijven wandelen.