Gerechtvaardigde woede en vergeving
Als therapeut ben ik zo blij om ook aan de ontvangende kant te mogen staan.
Ik kom bij van een enorm voedend en leerzaam opleidingsweekend bij Bellein Academie
Graag neem ik je mee in wat ik daar beleefde.
Ik werd me bewust dat ik al een tijd vasthoud aan 'gerechtvaardigde' woede richting een situatie. De overtuiging dat wat daar gebeurde 'onvergeeflijk' is, zorgde ervoor dat ik de woede vast ben gaan houden in mijn lichaam.
🥶 Opgeslagen woede = koude woede = haat.
Door onbewust ervoor te kiezen de pijn van de situatie nooit opnieuw te willen voelen, traden er allerlei mechanismen op van ontkenning, vermijding en controle. ALLES om niet meer naar die aangeraakte oude pijn toe te hoeven gaan.
"Maar sommige situaties zijn toch onvergeeflijk?" deed ik nog een poging om de woede vast te houden. En Marjoleins gezicht vol compassie vertelde me het tegengestelde.
Bij vergeving van de ander hoef ik de daden niet goed te keuren. En bij vergeving van de ander maak ik ook ruimte voor vergeving van mezelf, want de vastgehouden 'gerechtvaardigde' woede maakte mij ook dader.
Toen ik de overweging maakte om voor vergeving te kiezen, bracht dat in eerste instantie angst teweeg. Controle loslaten. Pfoe. Maar met dat ik dat deed en doe kwam er ook lichtheid. Meer vertrouwen, meer ontspanning en meer verbinding met mijn eigen hart. Een achterover leunende beweging. Uitademing.
En nu voel ik eens te meer hoe belangrijk het is om de vastzittende emoties de ruimte te geven, ze daadwerkelijk te voelen en weer door te laten bewegen. Zeker onder begeleiding van iemand die ons kan vangen wanneer we niet doorhebben waar we onszelf vastzetten of wanneer we zo koppig zijn (zoals ik in deze situatie) dat we het niet los willen laten.
Ik erken opnieuw hoe vernuftig ons brein is om pijn uit de weg te gaan. Ook als die pijn voelen nou juist minder pijnlijk is dan alle overlevingsstrategieën die we daar overheen hebben geplakt.
Ik wens mij vrij.
Ik wens jou vrij.