Hoe ons innerlijke pad naar verbinding leidt

Een roep voelt in het begin vaak persoonlijk. Alsof het enkel om ons gaat: onze pijn, onze zoektocht, ons verlangen om opnieuw te beginnen. Maar wie zich werkelijk laat meenemen, ontdekt al snel dat de roep groter is dan het eigen leven. Ze is nooit bedoeld om alleen jou te veranderen. Ze vraagt je om het geschenk dat je vindt, terug te dragen naar de gemeenschap.

Iedere afdaling – hoe donker, rauw of verwarrend ook – opent de deur naar iets dat verder reikt dan onszelf. Het sterven van het oude ego is geen einde, maar een doorgang. In dat sterven verliest het ik zijn harnas, zijn drang om te beheersen en zich te bewijzen. Wat geboren wordt, is een steviger, opener vorm van ik-zijn: een ik dat genoeg is om zich te laten raken, dat niet alles hoeft vast te houden, dat kan dienen in plaats van heersen.

Toch staat er vaak iets tussen ons en die overgave: gevoelens als schaamte en schuld. In Core Energetics zien we hoe deze emoties zich niet alleen in ons hoofd afspelen, maar in ons lichaam vastgrijpen. Schaamte kromt de schouders, laat ons wegduiken en onze blik afwenden. Schuld verstijft het hart en houdt ons terug uit contact. Beide isoleren ons, fluisterend dat we niet welkom zijn, dat we tekortschieten, dat we beter kunnen zwijgen of ons verbergen.

En wanneer we deze energieën niet durven dragen, zoeken ze een uitweg. Schaamte en schuld verteren zich in de schaduw en vervormen tot jaloezie, bitterheid, rancune en afgunst. Ze maken dat we niet meer kunnen genieten van de vreugde van een ander, dat we verstrikt raken in vergelijking en oordeel. In plaats van dat ze ons dichterbij brengen, duwen ze ons steeds verder weg van liefde en connectie.

Hier verschijnt ook het masker. Om onze kwetsbaarheid te verbergen, trekken we een façade op: een glimlach, een houding, een rol. Het masker lijkt ons te beschermen, maar in werkelijkheid wordt het een instrument van manipulatie. We sturen gesprekken, drukken anderen subtiel in de richting die ons ego veilig doet voelen, of verbergen ons ware verlangen achter slim spel. In plaats van authentiek contact te zoeken, proberen we te krijgen wat we denken nodig te hebben – liefde, erkenning, nabijheid – zonder ons werkelijk te tonen.

Maar een masker kan nooit verbinden. Het schept afstand. Het sluit ons op in een rol en houdt de ander buiten. Zo blijven we gevangen in een kring van isolatie: afgesneden van onszelf, afgesneden van de ander, afgesneden van de liefde die ons eigenlijk zou kunnen dragen.

Daarom vraagt een roep altijd om moed: de moed om schaamte en schuld in het licht te zetten, om de kromming van schaamte rechtop te ademen, om de verlamming van schuld te doorvoelen, om de bitterheid en jaloersheid los te laten die uit onze schaduw sijpelen. En de moed om het masker af te zetten, hoe naakt dat ook voelt. Want pas wanneer we onszelf onbedekt tonen, kan er echte verbinding ontstaan.

Wanneer we door die poort gaan, verschuift onze aanwezigheid. We zijn niet langer enkel bezig met ons eigen tekort. Ons helingswerk stroomt door in de mensen om ons heen. Onze partners voelen meer nabijheid, onze kinderen ademen meer rust, onze families en vrienden worden gedragen door ons open hart. Zelfs de plekken waar we wonen, de gemeenschappen waarin we bewegen, ontvangen iets van deze nieuwe manier van leven.

Zo blijkt de roep geen solistisch pad te zijn, maar een weefsel van relaties. We dalen af om terug te keren, we sterven om opnieuw te leven – niet alleen voor onszelf, maar voor de cirkel waar we deel van uitmaken.

Hoe dieper wij ons eigen sterven en herboren worden toelaten, hoe sterker het web wordt dat ons allen draagt.

En misschien is dat de diepste betekenis van een calling: dat het nooit alleen jouw roep is, maar de stem van het geheel die jou vraagt om mee te weven aan de gezondheid van de wereld.

⸻

Hoe Bellein helpt

Bij Bellein weten we dat dit proces niet alleen innerlijk werk is, maar ook relationeel werk. Ons hechtingspatroon bepaalt immers hoe we onszelf tonen, hoe we ons verbinden en hoe we liefde toelaten. Wanneer schaamte, schuld of maskers ons afsnijden van contact, ervaren we vaak dezelfde isolatie die ooit in onze vroege relaties is ontstaan.

Daarom werken we vanuit het lichaam en de hechting. In een veilige bedding leren we weer voelen wat ooit te pijnlijk was. We ontdekken hoe onze patronen – om te vermijden, te pleasen, te controleren of ons terug te trekken – ons weghouden van verbinding. En stap voor stap bouwen we aan nieuwe ervaringen: momenten van echte nabijheid, van gedragen worden, van contact dat niet verstikt maar voedt.

Zo ontstaat er ruimte voor een gezonder ego, een opener hart, en een steviger worteling in onszelf én de ander. Want wie zichzelf leert hervinden in de bedding van relatie, brengt dat vermogen tot verbinding mee naar zijn gezin, zijn werk, zijn gemeenschap.

Dat is de kern van ons werk: niet alleen jezelf veranderen, maar thuiskomen in een manier van leven die ons in een gezonde verbinding met de mensen om ons heen brengt.