Ineke's avontuur deel 3

Volg Ineke in het avontuur dat ze beleeft met zichzelf en haar groepsgenoten tijdens de opleiding tot lichaamsgericht hechtingstherapeut bij de Bellein Academie - deel 3

De start en mijn doelen
Dit weekend ging ik in met een heldere intentie: “Mijn positieve agressie durven uiten en erop vertrouwen dat de ander blijft als ik deze uit.” Het voelde spannend om de overtuiging los te laten dat mijn duistere gedachten en agressie te veel zijn of dat anderen mij misschien niet kunnen verdragen als ik deze kanten van mezelf toon. Deze intentie is versterkt door een therapiesessie die ik had vlak voordat de module begon. Ik deelde toen dat ik soms worstel met duistere, bijna dwangmatige gedachten, vooral in tijden van stress of hormonale schommelingen. Vaak voel ik me er schuldig en beschaamd over, omdat ik bang ben dat die gedachten werkelijkheid zouden kunnen worden.

Tijdens die sessie werd me duidelijk dat deze agressieve gedachten mogelijk voortkomen uit boosheid die vroeger niet geuit mocht worden. Positieve agressie—kracht en expressie die naar buiten mag—heb ik vaak onderdrukt, waardoor het zich naar binnen keert. Dit weekend wilde ik daarom leren erop te vertrouwen dat, ook als ik mijn boosheid toon, de ander blijft en dat ik dit zonder angst mag doen.

Andere doelen die ik me had gesteld voor het weekend waren:
1. Mijzelf inbrengen in de groep en naar de docent, vooral op momenten dat ik merk dat ik in een freeze ga.
2. Bewust worden van momenten dat ik mijzelf groter maak en een sceptische houding aanneem als verdediging om niet echt in de oefeningen te stappen.
3. Mezelf uitdagen om niet altijd alles volledig te willen beschrijven of reflecteren, en het proces te laten stromen zonder de behoefte aan controle.

Processen die me raakten
Een proces dat me raakte was dat van een mannelijke groepsgenoot. Ik had hem al eerder gezien tijdens verschillende sessies en voelde een mix van nieuwsgierigheid en irritatie naar hem. Tijdens zijn proces merkte ik dat ik boos werd omdat hij zichzelf groot hield en niet wilde falen. Ik voelde een sterk verlangen dat hij eindelijk zachtheid zou toelaten, dat hij zijn kleine, kwetsbare zelf zou laten zien.

Na het proces werd iedereen uitgenodigd een oefening te doen. Het had meer impact op me dan ik verwachtte. Het voelde veilig en comfortabel om naar binnen te keren, alsof ik me kon verstoppen voor de buitenwereld. Maar er was ook een deel van mij dat bang was te veel tijd te nemen en dat de ander, waarmee ik de oefening deed, op mij zou wachten. Toen ik mijn ogen opende, voelde het intens prettig om in verbinding te zijn, maar ik merkte ook dat ik de neiging had om snel weer weg te kijken. Het raakte me dat ik het moeilijk vond om mezelf volledig te laten zien, en dat ik me wilde verstoppen. De overtuigingen die naar boven kwamen waren: “Ik laat mijn ware zelf niet zien,” en “Ik heb je niet nodig.” Ik wil leren deze patronen te doorbreken en mezelf meer in mijn volledigheid te tonen.

Mijn identiteit onder de loep
De overtuiging dat ik mezelf verstop, zette me aan het denken over hoe authentiek ik eigenlijk ben. Ik realiseerde me dat ik een bepaald persona heb gecreëerd die ik vaak naar buiten toe laat zien. Maar is dit werkelijk wie ik ben? Ik kreeg van vrienden terug dat ze me de laatste tijd authentieker vinden, maar ook dat ik soms wat onbereikbaar was. Deze feedback heeft me aan het denken gezet over hoe ik mijn identiteit toon, en of ik soms een façade opzet om geaccepteerd te worden.

Een symbool van deze innerlijke transitie was het knippen van mijn haar. Het voelde als een loslaten van energie die niet meer bij me past. Toch merkte ik dat ik het proces snel wilde delen met anderen en het zelfs wilde documenteren. Dit gaf me een gevoel van ironie: ik wilde juist af van mijn online imago, maar tegelijkertijd probeerde ik datzelfde proces te delen en zelfs te ‘faken’ voor de buitenwereld.

Verbondenheid en dankbaarheid
Na het weekend voelde ik me soms euforisch, innig verbonden met mezelf en de wereld om me heen. Er waren momenten dat ik dacht: “Ik ben verliefd op het leven!” Dit gevoel van synchroniciteit gaf me energie, zelfs in de dagen voor mijn menstruatie. Het was alsof de puzzelstukjes op hun plek vielen en ik mezelf steeds beter begon te begrijpen.

Toch merkte ik ook dat ik me aan dit gevoel vastklampte, en toen het weer afnam, vond ik dat teleurstellend. Het is een leerproces om te accepteren dat deze golfbewegingen bij het leven horen en dat het oké is om ook in de mindere momenten aanwezig te zijn.

 Met deze ervaringen en inzichten ga ik verder in mijn proces, waarin ik mezelf steeds meer durf te laten zien, en vertrouw dat de ander blijft, ook als ik mijn volle zelf toon—licht én donker.

Nieuwsgierig geworden of geïnspireerd geraakt? Wil je meer weten over de opleiding tot lichaamsgericht hechtingstherapeut? Mail of bel ons gerust!