Je eigen proces je sterkste tool als therapeut
“Je kunt anderen alleen meenemen tot waar je zelf bent geweest.”
— Carl Jung (toegeschreven)
Er komt een moment in het werk van elke therapeut, coach of begeleider waarop je beseft: kennis alleen is niet genoeg.
Niet als je tegenover iemand zit die niet meer weet wie hij is.
Niet als woorden de weg kwijt zijn.
Niet als het lichaam trilt van iets wat het hoofd niet kan verklaren.
Dan komt het aan op jouw aanwezigheid.
Op wat jij belichaamt.
Op de mate waarin jij je eigen waarheid durft te leven — ook als dat betekent dat je je verdedigingen moet doorzien.
Je bent geen neutrale observator. Je bent een levend veld.
Jouw geschiedenis, jouw angsten, jouw groei — ze bewegen allemaal mee in het contact.
Wat jij niet aankijkt in jezelf, zal zich vroeg of laat spiegelen in je cliënt.
Het lichaam liegt niet — ook niet dat van de therapeut
Lichaamsgericht werk vraagt iets wezenlijks: dat je niet alleen weet hoe je werkt, maar ook van waaruit.
Vanuit controle? Of vanuit verbinding?
Vanuit het beeld van jezelf dat je probeert hoog te houden — of vanuit de echtheid van je gevoelde ervaring?
Wie het lichaam als instrument gebruikt, zal merken dat het feilloos aangeeft waar je jezelf nog vasthoudt.
Soms gebeurt dat subtiel: een spanning in je kaak, een neiging om te versnellen, een lichte weerstand bij de tranen van de ander.
Dat zijn geen fouten. Dat zijn wegwijzers. Naar plekken in jou die je nog niet helemaal durft te voelen.
Als je niet bewust werkt vanuit je centrum, neemt je overlevingsmechanisme het over.
Dan zit je ineens tegenover een cliënt die jou onbewust uitnodigt tot vechten, vluchten, invullen of controleren.
En juist dat is de uitnodiging tot verdieping:
Niet om harder je best te doen, maar om zachter te worden in je aanwezigheid.
Projectie: wanneer jouw verhaal het verhaal van de ander overstemt
Zonder eerlijk contact met jezelf, loop je het risico de ander te zien door de lens van je eigen onverwerkte pijn.
Boosheid wordt gevaar. Aanhankelijkheid roept irritatie op. Kracht wordt bedreigend.
Je gaat overnemen, redden, oplossen — niet vanuit liefde, maar vanuit angst.
Maar als je bereid bent naar binnen te keren, zie je wat werkelijk aan het stuur staat: de delen in jou die nog vechten om controle, bevestiging of veiligheid.
Daar begint het proces van ontwapening. Niet alleen tegenover de ander, maar tegenover jezelf.
Het werk begint wanneer je stopt met doen en leert dragen.
Wanneer je de impuls tot fixen in jezelf voelt opkomen, maar besluit te blijven.
In de leegte. In het niet-weten. In het ongemak van niet onmiddellijk antwoorden.
De kracht van de ongemaskerde zelf
Het vraagt moed om te zakken onder het masker.
Om te erkennen dat ook jij ooit geleerd hebt om je aan te passen, om je groots te houden, of juist klein.
Maar pas wanneer je die structuren doorziet, kun je werkelijk aanwezig zijn — niet als rol, maar als mens.
Wie zich blijft identificeren met het masker — de helper, de redder, de sterke of de onafhankelijke — blijft gevangen in een rigide identiteit.
Maar als je daaronder durft te zakken, kom je in contact met het lagere zelf: de delen in jou die boos, hebberig, jaloers, behoeftig of manipulerend zijn.
Precies dáár ligt de sleutel tot bevrijding. Niet in het veroordelen ervan, maar in het herkennen en toe-eigenen.
Door het masker heen, via het lagere zelf, kom je in contact met iets diepers:
Je waarheid. Je kracht. Je liefde.
Niet als strategie, maar als wezenlijke krachtbron.
Blinde vlekken worden bronnen
Je pijn, je schaamte, je oude patronen — ze hoeven niet meer weggestopt te worden.
Ze worden de bedding waarin je leert aanwezig te blijven.
En precies dát is wat cliënten voelen:
Dat jij daar bent. Niet om hen te veranderen, maar om met hen mee te ademen, mee te trillen, en ze te herinneren aan hun eigen kracht.
Je leert luisteren met meer dan je oren.
Je kijkt met het hart.
En je bent bereid om geraakt te worden, omdat je weet dat je daarin niet verloren hoeft te gaan.
Wie werkt vanuit het ongepantserde zelf, hoeft niets meer te bewijzen.
Die laat liefde ontstaan als aanwezigheid — niet als actie.
Je hoeft niet perfect te zijn.
Maar je moet wel op weg zijn.
Niet om boven iemand uit te stijgen, maar om naast iemand te kunnen staan — zonder jezelf te verliezen.
⸻
“To find the undefended self is to stop pretending.
To meet the moment without strategy.
To allow love to arise, not as something we do, but as what we are.”
— Susan Thesenga
⸻
