Waarom praten niet genoeg is
Soms weet je precies wat er gebeurt.
Je herkent het patroon.
In je relatie bijvoorbeeld.
Je ziet jezelf reageren — jaloers, terugtrekkend, controlerend — en je baalt ervan. Niet alleen omdat het lastig is voor de ander, maar ook omdat je jezelf er zo moe van voelt.
Je weet dat je jaloers wordt.
Je weet dat je je terugtrekt.
En je weet dat je daarmee controle probeert te krijgen over de ander, over de situatie.
Je weet het van jezelf.
Je bént je ervan bewust.
En waarschijnlijk voel je onder die angst ook schaamte of schuld,
omdat je dit niet wílt.
Niet voor jezelf,
en niet voor de ander.
En toch… blijf je het doen.
Je hebt het geprobeerd te begrijpen.
Je hebt erover gepraat.
Met vrienden.
Misschien met een coach.
Of gewoon met jezelf, in je journal.
En tóch verandert er niets.
Dat is omdat het niet alleen in je hoofd zit.
Wat ons écht stuurt — de diepe angst om verlaten te worden, het gevoel er niet bij te horen, de honger naar erkenning — leeft ergens anders.
Niet in woorden.
Maar in het lichaam.
In de spanning in je buik,
in je borst,
in je keel,
in je ademhaling.
We denken vaak: als ik het maar snap, dan kan ik het fixen.
Maar het gaat hier niet om fixen.
Fixen is de taal van het hoofd, van logica.
Maar het hoofd kan maar zoveel.
Logica kan maar zoveel.
Kennis ontstaat misschien in het hoofd.
Maar wijsheid komt uit het lichaam.
Met kennis kunnen we dingen fixen.
Maar met ons lichaam,
met ons gevoel,
met wijsheid,
kunnen we helen.
Wat we vaak het hardst willen vermijden,
is precies waar de deur naar heling ligt.
Terug naar het gevoel.
Terug naar de ervaring.
En daar — in die rauwe plek, waar het lichaam nog weet wat jij al lang bent vergeten —
dáár begint jouw transformatie.
De stem onder de woorden: de felt sense
Psychotherapeut Eugene Gendlin, grondlegger van Focusing, ontdekte dat mensen die werkelijk veranderden in therapie, iets anders deden dan praten. Ze stopten. Ze voelden. Ze stemden zich af op een vaag, lichamelijk weten — een sensatie ergens in het lichaam die iets in zich draagt.
Hij noemde dat de felt sense:
Een subtiel innerlijk gevoel dat nog geen woorden heeft, maar wel waarheid bevat.
“What is true is already so. Owning up to it doesn’t make it worse. Not being open about it doesn’t make it go away. And because it’s true, it is what is there to be interacted with.”
— Eugene Gendlin
De felt sense is geen gedachte of emotie, maar een lichamelijke gewaarwording die richting geeft. Alsof je lijf iets weet wat je hoofd nog niet durft te zeggen. En wanneer we leren luisteren naar die stem, opent zich een diepere laag van weten — die niet vraagt om begrip, maar om aanwezigheid.
Jung en Woodman: het lichaam als zielentaal
Ook Carl Jung zag dat echte verandering niet alleen mentaal is. Hij beschreef hoe het lichaam vaak de laatste plek is waar de ziel zich nog kan uitdrukken:
“The body is the soul’s last attempt to be heard.”
Volgens Jung drukt het onbewuste zich niet alleen uit in dromen of symbolen, maar juist ook in lichamelijke symptomen, spanningen, blokkades. Het lichaam spreekt de taal van dat wat nog geen ruimte kreeg in ons bewustzijn.
Wanneer we blijven proberen onszelf te begrijpen met het hoofd, missen we de diepte van wat het lichaam allang probeert te vertellen.
En dus moeten we terug naar die plek.
Niet om te analyseren.
Maar om te voelen.
Om te durven zijn bij dat wat nog geen woorden had.
Volgens Marion Woodman dragen we trauma, schaamte, oude overtuigingen en pijn niet alleen mee in gedachten — maar vooral in de fysieke structuur van ons lichaam. In onze houding, onze spierspanning, ons zenuwstelsel.
Het lichaam als geheugen van het zelf: Reich en de karakterstructuren
Wanneer we vroeg in ons leven te maken krijgen met overweldigende ervaringen — zoals afwijzing, verlating, schaamte of het ontbreken van veilige nabijheid — dan bouwen we daar als kind beschermlagen omheen. Niet met woorden, maar met spieren. Met adem. Met lichaamshouding.
Wilhelm Reich, een leerling van Freud en pionier in de lichaamsgerichte therapie, ontdekte dat het lichaam letterlijk pantser vormt. Deze spanningspatronen, die hij karakterstructuren noemde, zijn geen willekeurige houdingen — het zijn opgeslagen verhalen.
Elke structuur is een vorm van overleving.
Een manier om onszelf te beschermen tegen iets dat ooit te veel was.
Misschien heb je geleerd om jezelf groot te houden, terwijl je je vanbinnen klein voelde.
Misschien heb je je aangepast, stil gehouden, charmant gemaakt — zodat je niet afgewezen werd.
Of misschien heb je geleerd je terug te trekken, omdat nabijheid onveilig voelde.
Wat ooit bescherming bood, kan op latere leeftijd juist een belemmering worden.
We lopen vast in onze oude strategieën.
We proberen het gedrag te veranderen, maar het lichaam blijft het oude verhaal spelen.
Lichaamsgerichte therapie — zoals wij dat bij Bellein doen — helpt je om dit pantser niet te bevechten, maar te begrijpen. Niet vanuit het hoofd, maar vanuit contact. Vanuit afstemming. Vanuit liefdevol en nieuwsgierig aanwezig zijn bij wat ooit nodig was — en nu misschien losgelaten mag worden.
Lichaamsgericht werk: de weg naar binnen
Bij de Bellein Academie werken we precies op dat niveau.
We leren je niet alleen om het lichaam te begrijpen,
maar om het te belichamen.
Om te luisteren naar de stille signalen.
Om contact te maken met wat zich daaronder afspeelt.
Zodat jij — als professional of als mens —
niet alleen over verandering praat,
maar haar werkelijk doorleeft.
Soms kun je pas loslaten wat vastzit,
als je het niet probeert te begrijpen
— maar leert voelen.
Image by:
Fernand Legér
Wil je hier wekelijks over blijven lezen?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief en ontvang elke zondag een verdiepende reflectie in je inbox.
https://belleinacademie.nl/nieuwsbrief/
.
