Van overleven naar echt leven: mijn ervaring met de jaartraining bij Bellein Academie
Ik weet nog precies hoe ik daar zat, op de eerste dag van de jaartraining. Een mengeling van nieuwsgierigheid en zenuwen. Wat had ik mezelf op de hals gehaald? Ik had al zoveel geprobeerd: therapie, zelfhulpboeken, retraites. Maar telkens liep ik vast in hetzelfde. Ik wilde verandering, maar ergens voelde het alsof ik nooit écht bij mezelf kon komen. Alsof er iets tussen zat.
De eerste barsten in mijn pantser
Tijdens de eerste weken van de training werd ik me bewust van hoezeer ik in mijn hoofd zat. Ik kon goed praten over mijn emoties, ze analyseren en begrijpen, maar ze echt voelen? Dat was een ander verhaal. En toen kwam die ene oefening. We stonden in een cirkel, ademend, bewegend. Iets in mij brak open. Mijn lichaam begon te trillen, mijn keel kneep samen. Alles in mij wilde weglopen. Maar ik bleef. En toen kwamen de tranen. Niet een paar, maar een stortvloed. Tranen die jaren waren ingehouden.
De confrontatie met mezelf
Ik dacht dat ik wist wie ik was. Dat ik door mijn verleden heen had gewerkt. Maar daar, op de mat, met een groep mensen die ik net kende, voelde ik me voor het eerst écht gezien. Niet om wat ik zei of deed, maar om wat ik voelde. Mijn beschermingsmechanismen – de sterke, onafhankelijke, altijd begripvolle versie van mezelf – begonnen langzaam af te brokkelen. Wat daaronder lag, was rauw, maar ook echt.
Verandering in het dagelijks leven
Naarmate de maanden verstreken, begon ik te merken dat ik anders reageerde op situaties. In plaats van mezelf klein te maken als iemand over mijn grenzen ging, voelde ik een nieuwe stevigheid. Mijn lichaam gaf signalen die ik voorheen negeerde. Ik begon die signalen serieus te nemen. Dat betekende soms dat ik vaker 'nee' zei. Of dat ik mezelf toestond om te voelen zonder me meteen schuldig te voelen.
De kracht van de groep
Ik was bang geweest voor de groep. Bang om te veel te zijn. Bang om te weinig te zijn. Maar juist die groep werd mijn spiegel, mijn veilige haven. Iedereen kwam met zijn eigen geschiedenis, zijn eigen angsten en verlangens. En toch herkenden we zoveel in elkaar. Dat gevoel van verbondenheid, van echt samen zijn, was misschien wel het meest helende van alles.
Wat ik heb meegenomen
Nu, aan het einde van deze twee jaar, kijk ik terug en zie ik hoeveel er is veranderd. Niet omdat ik een nieuw ‘perfect’ mens ben geworden, maar omdat ik mezelf meer toesta om te zijn wie ik ben. Ik hoef niet meer zo hard te werken om ‘goed genoeg’ te zijn. Ik mag ademen, voelen, bewegen. Ik mag leven.
Voor iedereen die twijfelt, die ergens voelt dat er meer mogelijk is, maar nog niet weet hoe: ik kan je niet vertellen wat de jaartrainingen jou gaan brengen. Maar ik weet wel dat als je durft te kiezen voor jezelf, voor je eigen proces, er dingen kunnen gebeuren die je misschien nooit voor mogelijk had gehouden.
En dat is pas het begin.
